(国际妇女节)

3月8日到了，街头再次涌现出要求充分平等和尊重世界各地妇女和女孩最基本权利的呼声。令人难以置信的是，尽管已经取得了许多进展，但世界各地数以百万计的妇女和女孩仍然被系统地剥夺了她们作为人的最基本权利。

在21世纪，当我们的目光关切地注视着乌克兰战争的展开时，我们必须意识到，妇女和她们的孩子将是遭受武装冲突后果最严重的人，这场冲突与世界上仍然存在的所有战争一样，其中许多战争被遗忘，既不公正又不合理。因此，在每天有数百名士兵死在前线的同时，数十万名妇女，连同她们的女儿和儿子，将被迫离开他们的家园，或面临一个既不确定又荒凉的未来。

但是，除了战争和随之而来的人道主义危机之外，仍然是世界各地的妇女和女孩发现自己失去或放弃了工作，因为被剥夺了接受教育的机会而辍学，这将在未来增强她们的能力，或者遭受最高比例的贫困和社会排斥的风险。但是，也正是妇女面临着自然环境退化和气候变化的最严重影响，她们被迫承担对其家庭和社区至关重要的无偿工作，并且常常成为暴力、劳动和性剥削的受害者，仅仅因为她们生为女性。而这一切都发生在政府和机构共谋的目光下，在这些机构中，如在大型商业圈中，妇女的代表性仍然不足，或者几乎没有决策能力、声音和投票权。不幸的是，这就是残酷的现实。2023年。

足够的空话和演说。现在是采取行动的时候了，要一致提高我们的声音，捍卫全世界妇女和女孩的人权和不可侵犯的人类尊严。要做到这一点，我们必须首先保证妇女和女孩的受教育机会，投资于就业培训计划，使妇女能够完全自主地决定自己的生活和未来，当然也要加强机制，打击对妇女和女孩的一切形式的身体、心理和性暴力。

诚然，我们生活在一个极其复杂的世界中，但无论有多少不确定性，无论经济或社会状况如何，都没有借口停止为所有妇女推进工作，也没有借口停止由所有妇女推进工作。无论她们是谁，无论她们的年龄，来自哪里，她们的性取向和身份（是的，变性妇女也是妇女，对此不能有任何争论），社会阶层，社会文化传统，健康状况，政治意识形态或宗教信仰。所有的妇女和女孩都必须被当作她们自己来对待：与世界上其他所有人一样，生来就具有同样的尊严和权利。没有例外。

因此，男女之间的不平等是基于一种排他性的观点，它否认了巨大的潜力，否认了妇女的思想和领导能力的力量，而这些肯定要出现在决策中。必须立即纠正这种不平衡，因为如果我们不这样做，我们就会阻碍整个人类的未来。

如果正如《世界人权宣言》所述，»人人生而自由，在尊严和权利上一律平等»，那么，继续否认影响数百万妇女的现实是不道德的，因为她们占世界人口的52%。因为正是她们看到自己在任何时候、任何地方都能在完全平等、自由和公正的条件下受到对待和尊重的不可剥夺的权利受到质疑。

因为人类的命运也必须用妇女的名字来书写。

而她们的声音必须被听到。

(Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας)

Η 8η Μαρτίου είναι εδώ και, για άλλη μια φορά, οι δρόμοι πλημμυρίζουν και πάλι από αιτήματα για πλήρη ισότητα και σεβασμό των πιο βασικών δικαιωμάτων των γυναικών και των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο. Είναι απίστευτο να σκεφτεί κανείς ότι, παρά τις πολλές προόδους που έχουν σημειωθεί, εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να στερούνται συστηματικά τα πιο βασικά τους δικαιώματα ως ανθρώπινα όντα.

Στον 21ο αιώνα, καθώς τα μάτια μας παρακολουθούν με ανησυχία την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες, και τα παιδιά τους, είναι αυτές που θα υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες μιας ένοπλης σύγκρουσης, η οποία, όπως όλοι οι πόλεμοι που εξακολουθούν να υπάρχουν στον κόσμο, πολλοί από τους οποίους έχουν ξεχαστεί, είναι τόσο άδικη όσο και παράλογη. Έτσι, ενώ εκατοντάδες στρατιώτες πεθαίνουν καθημερινά στις γραμμές του μετώπου, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, μαζί με τις κόρες και τους γιους τους, θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ή να αντιμετωπίσουν ένα μέλλον τόσο αβέβαιο όσο και έρημο.

Αλλά πέρα από τον πόλεμο και τις ανθρωπιστικές κρίσεις που τον συνοδεύουν, εξακολουθούν να είναι οι γυναίκες και τα κορίτσια σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται να χάνουν ή να εγκαταλείπουν τις δουλειές τους, να εγκαταλείπουν το σχολείο επειδή τους στερούν την πρόσβαση σε μια εκπαίδευση που θα τις ενδυναμώσει στο μέλλον, ή να υποφέρουν από τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας και τον κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού. Αλλά είναι επίσης οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν τις πιο σκληρές επιπτώσεις της υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής, που αναγκάζονται να αναλαμβάνουν απλήρωτη εργασία που είναι ζωτικής σημασίας για τις οικογένειες και τις κοινότητές τους και που συχνά πέφτουν θύματα βίας, εργασίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης απλώς και μόνο επειδή γεννήθηκαν γυναίκες. Και όλα αυτά συμβαίνουν υπό το συνένοχο βλέμμα κυβερνήσεων και θεσμών όπου, όπως και στους μεγάλους επιχειρηματικούς κύκλους, οι γυναίκες εξακολουθούν να υποεκπροσωπούνται ή να έχουν ελάχιστη ή καθόλου ικανότητα λήψης αποφάσεων, φωνή και ψήφο. Αυτή είναι, δυστυχώς, η σκληρή πραγματικότητα. Το έτος 2023.

Αρκετά με τα κενά λόγια και τις ομιλίες. Ήρθε η ώρα να δράσουμε, να υψώσουμε ομόφωνα τη φωνή μας και να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και την απαραβίαστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια των γυναικών και των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο. Για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε με την εξασφάλιση της πρόσβασης στην εκπαίδευση για τις γυναίκες και τα κορίτσια, με την επένδυση σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης που θα ενδυναμώσουν τις γυναίκες ώστε να μπορούν να αποφασίζουν για τη ζωή και το μέλλον τους με πλήρη αυτονομία και, φυσικά, με την ενίσχυση των μηχανισμών καταπολέμησης κάθε μορφής σωματικής, ψυχολογικής και σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε έναν τρομερά πολύπλοκο κόσμο, αλλά πέρα από κάθε αβεβαιότητα ή όποια οικονομική ή κοινωνική κατάσταση, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να σταματήσει η πρόοδος για όλες τις γυναίκες και από όλες τις γυναίκες. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, την καταγωγή τους, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητά τους (ναι, οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες και δεν μπορεί να υπάρξει καμία συζήτηση γι’ αυτό), την κοινωνική τάξη, τις κοινωνικοπολιτισμικές παραδόσεις, την κατάσταση της υγείας, την πολιτική ιδεολογία ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Όλες οι γυναίκες και τα κορίτσια πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι: ανθρώπινα όντα που γεννιούνται με την ίδια αξιοπρέπεια και τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους στον κόσμο. Χωρίς εξαιρέσεις.

Έτσι, η ανισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών βασίζεται σε μια αποκλειστική θεώρηση που αρνείται τις τεράστιες δυνατότητες, τη δύναμη των ιδεών και την ηγετική ικανότητα των γυναικών, οι οποίες πρέπει οπωσδήποτε να είναι παρούσες στη λήψη αποφάσεων. Οι ανισορροπίες πρέπει να διορθωθούν άμεσα, διότι, αν δεν το κάνουμε, θα καθυστερήσουμε το μέλλον της ανθρωπότητας στο σύνολό της.

Εάν, όπως αναφέρει η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα», είναι ανήθικο να συνεχίσουμε να αρνούμαστε την πραγματικότητα που πλήττει εκατομμύρια γυναίκες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 52% του παγκόσμιου πληθυσμού. Διότι είναι αυτές που είδαν να αμφισβητείται το αναφαίρετο δικαίωμά τους να αντιμετωπίζονται και να γίνονται σεβαστές σε συνθήκες πλήρους ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης ανά πάσα στιγμή και σε όλους τους τόπους.

Γιατί το πεπρωμένο της ανθρωπότητας πρέπει να γραφτεί και με το όνομα μιας γυναίκας.

Και η φωνή τους πρέπει να ακουστεί.

(Dia Internacional das Mulheres)

O 8 de Março está aqui e, mais uma vez, as ruas estão novamente inundadas de exigências de plena igualdade e respeito pelos direitos mais básicos das mulheres e raparigas em todo o mundo. É incrível pensar que, apesar dos muitos avanços que têm sido feitos, milhões de mulheres e raparigas em todo o mundo continuam a ser sistematicamente negados os seus direitos mais básicos como seres humanos. 

No século XXI, enquanto os nossos olhos observam com preocupação o desenrolar da guerra na Ucrânia, devemos estar conscientes de que as mulheres, e os seus filhos, são os que mais sofrerão as consequências de um conflito armado que, como todas as guerras que ainda persistem no mundo, muitas delas esquecidas, é tão injusto como irracional. Assim, enquanto centenas de soldados morrem diariamente na linha da frente, centenas de milhares de mulheres, juntamente com os seus filhos, serão forçadas a abandonar os seus lares ou a enfrentar um futuro tão incerto como desolado. 

Mas para além da guerra e das crises humanitárias que a acompanham, são ainda mulheres e raparigas em todo o mundo que se vêem a perder ou a desistir dos seus empregos, abandonando a escola porque lhes é negado o acesso a uma educação que lhes dará poder no futuro, ou sofrendo as mais altas taxas de pobreza e risco de exclusão social. Mas são também as mulheres que enfrentam os efeitos mais duros da degradação do ambiente natural e das alterações climáticas, que são obrigadas a assumir um trabalho não remunerado que é vital para as suas famílias e comunidades, e que são frequentemente vítimas de violência, trabalho e exploração sexual simplesmente por terem nascido mulheres. E tudo isto acontece sob o olhar cúmplice de governos e instituições onde, como nos grandes círculos empresariais, as mulheres ainda estão sub-representadas ou têm pouca ou nenhuma capacidade de decisão, voz e voto. Esta é, infelizmente, a dura realidade. Ano de 2023. 

Basta de palavras e discursos vazios. É tempo de agir, de levantar a nossa voz unanimemente e defender os direitos humanos e a dignidade humana inviolável das mulheres e raparigas em todo o mundo. Para tal, devemos começar por garantir o acesso à educação das mulheres e raparigas, investindo em programas de formação profissional que permitam às mulheres decidir sobre as suas próprias vidas e futuro com total autonomia e, claro, reforçando mecanismos de luta contra todas as formas de violência física, psicológica e sexual contra as mulheres e raparigas. 

É verdade que vivemos num mundo tremendamente complexo, mas para além de qualquer incerteza ou qualquer que seja a situação económica ou social, não há desculpa para deixarmos de avançar para e por todas as mulheres. Não importa quem são, não importa a sua idade, de onde vêm, a sua orientação sexual e identidade (sim, as mulheres trans são mulheres e não pode haver debate sobre isso), classe social, tradições socioculturais, estado de saúde, ideologia política ou crença religiosa. Todas as mulheres e raparigas devem ser tratadas como aquilo que são: seres humanos nascidos com a mesma dignidade e direitos que todas as outras pessoas no mundo. Sem excepções. 

Assim, a desigualdade entre mulheres e homens baseia-se numa visão de exclusão que nega o imenso potencial, a força das ideias das mulheres e a capacidade de liderança, que deve certamente estar presente na tomada de decisões. Os desequilíbrios devem ser corrigidos imediatamente porque, se não o fizermos, estaremos a atrasar o futuro da humanidade como um todo. 

Se, como afirma a Declaração Universal dos Direitos Humanos, «todos os seres humanos nascem livres e iguais em dignidade e direitos», é imoral continuar a negar a realidade que afecta milhões de mulheres, que representam 52% da população mundial. Pois são elas que viram o seu direito inalienável a ser tratadas e respeitadas em condições de plena igualdade, liberdade e justiça em todos os momentos e em todos os lugares questionados. 

Porque o destino da humanidade também deve ser escrito com nome de mulher.

E a sua voz deve ser ouvida.